৷৷গজেন্দ্ৰৰ স্তুতি।।

                   ।।পদ।।

 

তৃতীয়ত গজৰাজে স্তুতি কৰিবন্ত।

তুষ্ট হুয়া হৰিদেৱ তৈকে আসিবন্ত।।

গ্রাহ হন্তে গজেন্দ্রক উদ্ধাৰ কৰিবা।

দেৱল শাপত জলগ্রাহক তাড়িবা।।১২৮।।

নিগদতি ব্যাসসুত শুনা পৰীক্ষিত।

বুজিয়ো ইসৱ অর্থ কৰিয়া নিশ্চিত৷৷

হৃদি মাজে সাৱধান কৰিলন্ত মতি।

জপিলা পৰম মন্ত্র কৰিয়া ভকতি।১২৯।।

পূৰ্ব্বজন্মে ইন্দ্রদ্যুম্ন শিখিলন্ত যত।

সেহি অর্থ সৱ আসি পৰিলা মনত।।

মহা অনুৰাগ ভাৱে বচন বোলন্ত।

গজেন্দ্র বদতি নমো নমো ভগৱন্ত।।১৩০৷৷

কেৱলে কৰোহো মনে মাত্র নমস্কাৰ।

গ্রাহে ধৰি আছে প্রভু পাৱত, আমাৰ।।

কায়ে নমস্কাৰ কৰিবাৰ নোহে পাত্র।

সিকাৰণে মনে নমস্কাৰ কৰো মাত্র।।১৩১।।

আপোনাৰ যিমতে কৃষ্ণত জ্ঞান ভৈলা।

তাক সম্ভাষিয়া বিশেষণ দিবে লৈলা।।

নমো নমো চৈতন্য মূৰতি সনাতন।

যাৰ সকামত দেহ আদিৰ চেতন।।১৩২।।

হৃদিত কাৰণ ৰূপে প্রকাশি আছন্ত।

পুনশ্চ প্ৰণামো হেন প্রভু ভগৱন্ত।।

যদি বোলা পুৰুষ প্রকৃতি দুয়োজন।

তাৰেসে কাৰণে শুনা প্রসিদ্ধ বচন।।১৩৩।।

ইটো সংশয়ৰ শুনা উত্তৰ শোভন।

প্রকৃতি পুৰুষ ৰূপে দেৱ নাৰায়ণ।।

গাৱে গাৱে প্ৰৱেশিয়া যদ্যপি আছন্ত।

জীৱ যেন পৰাধীন তেমন নোহন্ত।।১৩৪।।

যিহেতু পৰমেশ্বৰ সৱে জগতৰ।

নমো নমো ভগৱন্ত হেন মহেশ্বৰ।।

ভগৱন্ত কৃষ্ণৰ ঐশ্বৰ্য্য আছে যত।

প্রকটি কহন্ত যাৱে স্তুতি সমাপত।।১৩৫৷৷

যাত আছে ইটো বিশ্ব যাত হন্তে নাশ।

যিটো দেৱে কৰা মধ্য যাহাত প্রকাশ।।

কাৰ্য্য কাৰণতো পৰ স্বতঃসিদ্ধ জ্ঞান।

চৰণে পশিলো হেন প্রভু ভগৱান।।১৩৬।।

জগত কাৰণ সৰ্ব্বদায়ে যাক পায়।

আক ভালমতে কহিলন্ত গজৰায়।।

ইদানীক জগতক প্রভু প্রকাশন্ত।

ইহাক বৰ্ণায়া গজে প্রার্থনা কৰন্ত।।১৩৭।।

যিটো ভগৱন্ত দেৱে ইটো বিশ্বখান।

মায়াদ্বাৰে আপোনাতে কৰন্ত নির্মাণ।।

সৃষ্টিকালে কদাচিতে প্রকাশি থাকয়।

প্রলয়ত লীন হুয়া তাহান্তে ৰহয়।।১৩৮।।

কাৰ্য্য কাৰণ সৃষ্টি প্রলয় যতেক।

সাক্ষীৰূপে যিটো দেৱে দেখিছা প্রত্যেক।।

যাৰ দৃষ্টি কদাচিতো নাশ নাহিকয়।

এহি হেতু সাক্ষী হেন সমস্তে বোলয়।।১৩৯৷৷

আপোন প্রকাশে যিটো প্রকাশ কৰন্ত।

আনো সমস্তৰ চক্ষু আদি প্রকাশন্ত।।

সেহি প্রভু ভগৱন্ত দেৱ কৃপাময়।

গ্রাহগ্রস্ত মোক স্বামী ৰাখিবে লাগয়।।১৪০।।

ঈশ্বৰৰ দুর্ব্বোধ্যতা বুলিবেক মনে।

প্রার্থনা কৰন্ত পুনু কৰুণ বচনে।।

কালে নষ্ট ভৈল যদি সমস্তে জগত।

মহা অন্ধকাৰে আসি ব্যাপয় সতত।।১৪১।।

যিটো ভগৱন্ত ইটো সৃষ্টিৰ অন্তত।

আপোন প্রকাশে প্রভু প্রকাশি থাকন্ত।

এতেকেসে দেৱ ঋষিগণ আছে যত।

তাৰ স্বৰূপৰ কেহো নজানয় তত্ত্ব।।১৪২৷৷

তাসম্বাৰ পাচে জাত যত ঋষিচয়।

তাৰা কৈত জানিবাৰ সামৰ্থ হোৱয়।।

যেন নটে নানাবিধ বেশক ধৰয়।

নানা কৰ্ম্ম কৰি আৰো সভাক ৰঞ্জয়।।১৪৩।।

সেহিমতে বিবিধ কৰিয়া ৰূপচয়।

অসংখ্যাত কৰ্ম্ম যিটো প্রভু আচৰয়।।

হেনয় আশ্বৰ্য্য কৰ্ম্ম যিটো মহাহৰি।

গ্রাহগ্রস্ত মোক ৰাখন্তোক যত্ন কৰি।।১৪৪।।

যদি বোলা ঈশ্বৰক কেহো নজানয়।

বেদৰ বচন তেৱে কিমতে লাগয়।।

বেদে বোলে ঈশ্বৰক জানিয়া সদায়।

সংসাৰ তড়য় সুখে মৃত্যুকো এৰায়।।১৪৫।।

ভাল ইটো শঙ্কা শুনা ইহাৰ উত্তৰ।

উপায় কৰন্ত ঈশ্বৰক জানিবাৰ।।

যাৰ সুমঙ্গল ৰূপ দেখিবাক মনে।

তেজিয়া সমস্ত সঙ্গ মহামুনিগণে।।১৪৬।।

সমস্ত ভুততে সমদৃষ্টি কৰি মনে।

অখণ্ডিত ব্রহ্মচর্য্য আচৰয় বনে।।

হেন সৰ্ব্ব সুহৃদ কৃপালু ভগৱান।

মঞি অধমৰ মতি হুয়ো এহিমান।।১৪৭।।

জনম দুর্ঘট কৰ্ম্ম হৰি দেৱতাৰ।

আকে প্রপঞ্চিয়া পুনু কৰা নমস্কাৰ।।

নাহি জন্ম কৰ্ম্ম যাৰ নামৰূপচয়।

গুণ দোষ আউৰ তান কৈতবা হোৱয়।১৪৮।।

তথাপিতো জগতক সুজিবাক মনে।

মায়ায়ে কৰন্ত জন্ম কৰ্ম্ম নাৰায়ণে।।

নমো হেন ভগৱন্ত হুয়া সাৱধান।

ব্ৰহ্মৰূপে ৰূপ নাহি শাস্ত্রত প্রধান।।১৪৯৷৷

অনন্ত শকতি ৰূপে বহুৰূপ ধৰা।

সেহি ৰূপে অদ্ভুত আশ্চৰ্য্য কৰ্ম্ম কৰা।

নমো নমো হেনয় পুৰুষ কৃপাময়।

অনেক প্রকাৰ কিছো নুহিকা বিষয়।।১৫০৷৷

নমো সুপ্রকাশ জীৱ নিয়ন্তা ঈশ্বৰ।

এতেকেসে বচনৰ নুহিকা গোচৰ।।

মন চিত্ত বৃত্তি সৱ যাক নজানয়।

তথাপি সন্ন্যাস যোগে নিপুণে পাৱয়।।১৫১৷৷

আনন্দ মূৰতি নমো কৈৱল্যৰ পতি।

নমো শান্ত ঘোৰ গূঢ় গুণ ধৰ্ম্মে ৰতি।।

নমো নিৰ্ব্বিকাৰ সাম্য নমো জ্ঞান ধন।

প্রকৃতিতো কৰি যিটো প্রভু বিলক্ষণ ।।১৫২।।

নমো ক্ষেত্ৰদণ্ড নমো সৰ্ব্ব অধিষ্ঠাতা।

নমো সৰ্ব্বসাক্ষী নমো জীৱৰ বিধাতা।।

প্রকৃতিৰ জন্ম হেতু পুৰুষ পুৰাণ।

নমো নমো পূৰ্ণৰূপ দেৱ ভগৱান।।১৫৩৷৷

দেখিয়া সমস্তে ইন্দ্ৰিয়ৰ বিচেষ্টাক।

ইন্দ্রিয় চলন দ্বাৰে জানিয়া যাহাক।।

দেহ আদি কৰি সমস্তৰে অধিষ্ঠাতা।

নমো নমো জগতৰে তুমি পিতা মাতা।।১৫৪।।

নমো নমো সকলে কালৰে অকাৰণ।

বিকাৰ নাহিকে নমো অদ্ভুত কাৰণ।।

আগম নিগম আদি যত শাস্ত্ৰচয়।

নদীহেন সৱে আসি তোহ্মাতে পড়য়।।১৫৫।।

নমো নমো মোক্ষৰ মূৰুতি মহেশ্বৰ।

তুমিসে আশ্রয় নিত্য একান্ত সন্তৰ।।

গুণ কাষ্ঠে ঢালি আছা বিজ্ঞান অগনি।

নমো নমো সমস্তে দেৱৰ শিৰোমণি।।১৫৬।।

ভক্তিমে আত্মজ্ঞান ভাৱনাৰ বলে।

নিবৰ্ত্তিলা বিধি নিষেধত কৌতূহলে।।

তাসম্বাত আপুনি প্রকাশ হোন্ত যাই।

হেন ঈশ্বৰক মঞি প্রণামো সদায়।।১৫৭।।

মোহোৰ সদৃশ আনো যত পশুচয়।

নিকপট ভাৱে মাত্ৰ শৰণ পশয়।।

এতেকতে অবিদ্যাত কৰন্ত মুকুত।

প্রণামো কৈৱল্যপতি বিপুল মহত্ত্ব।।১৫৮৷৷

নমো ভগৱন্ত মুক্ত নিৰ্ম্মল সদায়।

অন্তর্যামী ৰূপে আছা সৱাতে লীলায়।।

নমো ভগৱন্ত মহিমাৰ নাহি পাৰ।

নিয়ম কৰিতে আছা সমস্তে সংসাৰ।।১৫৯৷৷

মনত আছন্ত যদি সৱে জগতৰ।

তথাপিতো পৰিছিন্ন নুহিকা ঈশ্বৰ।।

অন্তৰ্য্যামী ৰূপে আছা যদ্যপি হৃদিত।

ভাৰ্য্যা পুত্রে দেহে গেহে যিটো আকুলিত।।১৬০৷৷

সিটো ভাগ্যহীনৰ পাইবাৰ শক্য নাই।

যাতো প্রভু গুণ সঙ্গে ৰহিত সদায়।।

এতেকেসে দেহে গেহে অনাশক্তি হুই

মহাজনসৱে যাক হৃদয়ে চিন্তয়।।১৬১৷৷

তেসম্বে চিন্তয় যেন ৰূপক সদায়।

তাক কহি নমস্কাৰ কৰা গজৰায়।।

জ্ঞান ধন ভগৱন্ত পৰম ঈশ্বৰ।

কোটি শতবাৰ মঞি প্ৰণামো তোহ্মাৰ।।১৬২।।

যাত ধৰ্ম্ম অর্থ কাম মুকুতি সদায়।

ভজিল মাত্রকে তাক দিয়া কৃপাময়।।

হেন নুবুলিবা এহিমানে মাত্র হয়।

কিন্তু যদি তেসম্বে আৱৰ নোখোজয়।।১৬৩।।

তথাপিতো কাম্য আদি দিয়ন্ত কৃপাল।

আৰো দেন্ত অক্ষয় সুন্দৰ দেহ ভাল।।

এহিমতে অসংখ্য দায়াৰ যিটো নিধি।

সেহি প্রভু মোৰ এক কৰা মন সিদ্ধি।।১৬৪৷৷

গ্রাহে ধৰি আছে যিটো মোৰ কলেৱৰ।

আকে বিমোক্ষণ মাত্ৰ কৰিয়ো ঈশ্বৰ।।

আতপৰে অধিক নোখোজা মঞি আন।

আক পুনু দিবে লাগে প্রভু ভগৱান।।১৬৫৷৷

ভকতি সুখক নজানোহো পশু জাতি।

তাকেসে কামনা কৰিলোহো মঞি আতি।।

কৃষ্ণৰ একান্ত দাস যত সাধুচয়।

মোক্ষ আদি কৰি তাৰা কিছো নোখোজয়।।১৬৬৷৷

যাতো তাৰা সৰ্ব্বজ্ঞান মুক্ত যত সন্ত।

নিকপট ভাৱে সদা সেৱিয়া আছন্ত।।

আতি অদভুত কৃষ্ণদেৱৰ চৰিত।

মহা সুমঙ্গল তাক গান্ত প্রতিনিত।।১৬৭৷৷

আনন্দ সমুদ্রে মন হোৱয় মগন।

মোক্ষ আদি কৰি সৱে দেখে যেন তৃণ।।

অদভুত সুমঙ্গল দেখাইবাক মনে।

বিশেষণ দিয়া স্তুতি কৰন্ত আপুনে।।১৬৮।।

অব্যক্ত অক্ষৰ আদ্য ব্রহ্মাৰো ঈশ্বৰ।

ভকতি যোগৰ প্রাপ্য যিটো ব্ৰহ্মপৰ৷৷

নাহিকে ইন্দ্রিয় নাহিকয় অন্ত যাৰ।

হেন পৰিপূৰ্ণ স্তুতি কৰি বাৰম্বাৰ।।১৬৯।

ঈশ্বৰৰ পৰিপূৰ্ণ দেখাইবাক কাজে।

পুনৰপি বচন বোলন্ত গজৰাজে।।

ব্রহ্মা আদি কৰি দেৱ যত বেদৰাশি।

নাম ৰূপে চৰাচৰ আছয় প্রকাশি।।১৭০৷৷

সমস্তকে যাৰ অঙ্গে স্ৰজন কৰয়।

আত দুই দৃষ্টান্তক বুজিবে লাগয়।।

অগনিৰ জ্বালা যেন প্রতিক্ষণে হয়।

আদিত্যৰ ৰশ্মি যেন আসয় যাৱয়।।১৭১।।

সেহিমতে কাৰ্য্য কাৰণৰ বিশ্ব যত।

যিটো ঈশ্বৰত হন্তে হোৱয় সতত।।

এতেকেসে দেৱ নোহে নোহে দৈত্য ঋষি।

পশু শিলা নৰ নহে কহিলো প্রকাশি।।১৭২৷৷

নোহে তিৰী নপুংসক পুৰুষো নোহয়।

নোহে গুণ কৰ্ম্ম আনো যতেক আছয়।।

কিন্তু সৱে নিষেধ কৰিলে যিটো ৰয়।

তেহে মাত্র সত্য বস্তু জানিবা নিশ্চয়।।১৭৩।।

মায়ায়ে সৱাৰো আত্মা যিটো মহাহাৰি।

হে প্রভু মোক মহাগ্ৰাহে আছে ধৰি।।

গ্রাহ হন্তে শৰীৰক কৰিতে মোচন।

হুয়ো আৱিৰ্ভাৱ প্রভু দেৱ নাৰায়ণ।।১৭৪।।

যেৱে প্রভু গ্রাহ হন্তে কৰন্ত মোচন।

ইটো দেহে মোহোৰ জীৱাক নাহি মন।।

বাহিৰে ভিতৰে ব্যাপি অজ্ঞানে আছয়।

হেন গজ জাতিৰ জীৱাক নলাগয়।।১৭৫।।

আৱে মঞি মনে বাঞ্ছা কৰো মাত্র আক।

যিহেতু অজ্ঞান আত্মা প্রকাশক তাক।।

এতেকে অজ্ঞান হন্তে মোক উদ্ধাৰিয়া।

কৃপাময় তযু চৰণত স্থান দিয়া।।১৭৬।।

নমো বিশ্বৰূপী ব্রহ্ম জগত আধাৰ।

কোটি কোটি ব্রহ্মাণ্ডক স্ৰজা বাৰম্বাৰ।।

হেন অজ ঈশ্বৰক নমস্কাৰ মাত্র।

মঞি গজ জাতি জানিবাৰ নোহো পাত্র।।১৭৭।।

ভক্তিযোগ বিনে দুখ ৰূপে নপাৱয়।

ভকতিৰ বলে পুনু ভকতে দেখয়।।

ঈশ্বৰ অর্পিত কৰ্ম্ম যাহাৰ কৰয়।

সেহি কৰ্ম্মে পূৰ্ব্বৰো কৰ্ম্মক কৰে ক্ষয়।।১৭৮।।

হয় শুদ্ধ হৃদি ভক্তিযোগ উপজয়।

হেন যোগীসৱে যাক সদায়ে দেখয়।।

হেন ভগৱন্তক প্রণামো বাৰম্বাৰ।

ভক্ত যোগীসৱেসে পৰম প্রিয় যাৰ।।১৭৯।।

যদি বোলা তেৱে কেনে সৱে প্রাণীচয়।

ভকতি যোগক মাত্র নকৰে আশ্রয়।।

ভাল ইটো প্রশ্ন আৰ শুনিয়ো উত্তৰ।

নমোহো অব্যক্ত যিটো তিনি শক্তিধৰ।।১৮০।।

বাহিৰত শব্দ আদি যতেক বিষয়।

নমো সেহিৰূপে যিটো প্রভু প্রকাশয়।।

প্রপন্নপালক নমো দুৰন্ত শকতি।

লম্পট ইন্দ্রিয় ভৈল যিটো দুষ্টমতি।।১৮১৷৷

তেৱেসে যাহাৰ পথ বিচাৰি নপাৱে।

নমো নমো হেন ভগৱন্ত সৰ্ব্বভাৱে।।

যাহাৰ মায়ায়ে আতি অহঙ্কাৰ হয়।

সেহি অহঙ্কাৰে লোক আবৃত হোৱয়।।১৮২৷৷

নজানয় আত্মা ঈশ্বৰক দুৰাচাৰ।

এমন দুৰন্ত কৰ্ম্ম মহিমা যাহাৰ।।

হেন ভগৱন্ত প্রভু দেৱ কৃপাময়।

তোহ্মাৰ পাৱত মঞি কৰিলো আশ্রয়।।১৮৩৷৷

শুক নিগদতি ৰাজা শুনিয়ো সাম্প্রত।

এহিমতে গজেন্দ্র বর্ণাই স্তোত্র যত৷৷

ব্রহ্মা আদি কৰি যত দেৱতা প্রধান।

গাৱে গাৱে সৱাতো আছয় অভিমান।।১৮৪৷৷

এহি হেতু একো দেৱ ওচৰে নাসন্ত।

জগতৰ অন্তৰ্য্যামী তাক জানিলন্ত।।

সৰ্ব্বদেৱময় মূৰ্ত্তি ভগৱন্ত হৰি।

তেতিক্ষণে আৱিৰ্ভাৱ ভৈলা শীঘ্ৰে কৰি।।১৮৫৷৷

জগতনিবাস দেৱ ভকত বৎসল।

ভকত গজৰ দুখ জানিলা সকল।।

অদভুত তুতিক শুনিয়া কৃপাময়।

ভকতৰ দুঃখে আতি ব্যথিত হৃদয়।।১৮৬।।

অসংখ্যাত দেৱগণ লগত আছয়।

চতুর্ভিতি বেঢ়ি সৱে কৰে জয় জয়।।

আতি শীঘ্ৰে বেদময় গৰুড়ে বহয়।

তুলি উপৰক চক্র আসে কৃপাময়।।১৮৭।।

যি থানে আছন্ত গজ মহাদুখে পৰি।

একে নিমিষেকে তাক পাইলা দেৱহৰি।।

সৰোৱৰ মধ্যে বলৱন্ত গ্রাহে পাই।

ধৰি আছে আতি আৰ্ত্ত ভৈলা গজৰায়।।১৮৮।।

তুলি উপৰক মাথা দেখিল তয়।

গৰুড়ত হৰিদেৱ আকাশে শোভয়।।

উপৰক তুলি চক্ৰ ধৰিছা মুৰাৰি।

দেখি আথে বেথে পদ্ম লৈলন্ত উভাৰি।।১৮৯।

পদ্ম সমন্বিতে শুণ্ড উপৰক তুলি।

দুখ পাই আর্ত্তনাদে বোলে কণ্ঠ মেলি।।

হেন নাৰায়ণ নমো সৰ্ব্বদেৱ গুৰু।

নমো ভগৱন্ত ভকতৰ কল্পতৰু।।১৯০৷৷

এতেক বোলন্তে প্রেমে দ্রবিল হৃদয়।

দুয়ো নয়নৰ নীৰ ধাৰায়ে বহয়।।

আনন্দ সমুদ্রে যায় নিমজিল মন।

তম্ভিয়া ৰহিলা চিন্তি কৃষ্ণৰ চৰণ।।১৯১।।

ভগৱন্ত অজদেৱ দেখিলা তথায়।

আপোনাৰ দোষে গজৰাজে দুখ পায়।।

যদি শীঘ্র বেগে আতি গৰুড় আসন্ত।

ভকতৰ স্নেহে তাকো অল্প মানিলন্ত।।১৯২৷৷

ভকত গজৰ দুখে নসহে হৃদয়।

লাম্ফ দিয়া গৰুড়ৰ নামি দয়াময়।।

গ্রাহে সমন্বিতে গজৰাজক কৃপায়ে।

সৰোৱৰ হন্তে টানি আনিলা লীলায়ে।১৯৩৷৷

চক্ৰ ধৰি গ্ৰাহৰ যে ছিড়িলা কৱাৰি।

গজেন্দ্রক নিস্তাৰিলা ভক্তভয়হাৰী।।

চাহি আছা দেৱগণ মহাৰঙ্গ কৰি।

চতুর্ভিতি বেঢ়ি সৱে ঘোষে হৰি হৰি।।১৯৪।।

শ্রীভাগৱত ইটো মহন্ত পুৰাণ।

একান্ত সন্তৰ জানা ইসে জীৱ প্রাণ।।

গজেন্দ্র মোক্ষণ নাম তৃতীয় অধ্যায়।

দেখিয়োক সাধুসৱ এহিমানে যায়।।১৯৫।।

দেখা ভকতিৰ বল যত নৰনাৰী।

ভকতি সমান আন নাহি উপকাৰী।।

যদি প্রভু ভগৱন্ত অজিত হোৱন্ত।

ভকতিৰ বলে তভো ভকতে জিনন্ত।।১৯৬।।

গজেন্দ্ৰৰ ভকতি দেখিয়া দেৱহৰি।

গৰুড়কো এৰিয়া আসিলা শীঘ্ৰ কৰি।।

আৰো দেখা ভকতিত বশ্য ভগৱন্ত।'

দ্রোপদীৰ অৱশেষ শাক ভুঞ্জিলন্ত।।১৯৭।।

ভকতিত বশ্য হুয়া সকলে গোপীৰ।

মহাস্নেহে আনি দিলা পাদুকা ভৰিৰ।।

ভগৱন্ত সম নাহি ভকত বৎসল।

কেমনে পাসৰা তান চৰণ কমল।।১৯৮।।

এৱেসে আমাৰ মহাভাগ্যৰ উদয়।

একান্ত সাধুৰ সঙ্গ দিলা কৃপাময়।।

সাধুয়েসে মোৰ গুৰু সাধুসে জীৱন।

সাধুৰ চৰণে মোৰ নিমজোক মন।।১৯৯।।

নমো বৃন্দাবনচন্দ্র গোপীৰ জীৱন।

সমস্তে উপায় তুমি জানা নাৰায়ণ।।

মঞি প্রপন্নক এহি অর্থ শিখায়োক।

মোক্ষ অৱস্থাত ৰতি চৰণত ৰৌক।।২০০।।

আমাৰ বচন বুলি হেলা নুযুৱায়।

ভাগৱত গ্ৰন্থত বিচাৰি আক পায়।।

ঘোৰ কলি যুগক স্মৰন্তে ধাতু যায়।

আক তড়িবাৰ কিছো আছয় উপায়।।২০১৷৷

সাধু সঙ্গে ৰামনাম গাঞো আসা বেঢ়ি।

আপুনি পলাইব কলি আমাসাক এৰি।।

দান্তে তৃণ ধৰো এৰিয়োক আন কাম।

গোপালচৰণে ভণে বোলা ৰাম ৰাম।।২০২৷৷

........

 

৷।গ্ৰাহৰ পূৰ্ব্ব বৃত্তান্ত আৰু মুক্তি৷৷

।।মুক্তাৱলী।।

 

চতুর্থ অধ্যায়ৰ কথা যত।

শুনিয়োক সৱে আনন্দত।।

দুনাই গ্রাহে গন্ধৰ্ব্ব শৰীৰ।

পাইলা প্রভু প্রসাদে হৰিৰ।।২০৩৷৷

গজেন্দ্রক পাৰিষদ কৰি।

আপোন থানক নিলা হৰি।।

শুক নিগদতি নৰেশ্বৰ।

শুনা যেন ভৈলা তাতপৰ।।২০৪।।

গজেন্দ্রক উদ্ধাৰ কৰিয়া।

যেৱে প্রভু আছন্ত ৰহিয়া।।

সেহিবেলা দেৱঋষি যত।

নিমজিলা প্রেম সমুদ্রত।।২০৫৷৷

বিদ্যাধৰ গন্ধৰ্ব্ব শোভন।

সৱে ভৈলা আনন্দিত মন।।

ব্রহ্মা হৰ আদি দেৱ যত।

সৱে ৰঙ্গ বিষ্ণুৰ কৰ্ম্মত।।২০৬৷৷

হে প্রভু ভকতৰ ধন।

গজেন্দ্রক কৰিলা মোচন।।

তোহ্মাৰ চৰণ যিটো স্মৰে।

তাৰ সর্বদুখ পৰিহৰে।।২০৭।

আক আমি জানো আগ ধৰি।

হে প্রভু কৃপাময় হৰি।।

কৰ্ম্মক প্রসঙ্গি এহিমত।

তুষ্ট মনে প্রেমৰ ভৰত।।২০৮।।

চতুর্ভিতি কৰে জয় জয়।

ধাৰাষাৰে পুষ্প বৰিষয়।।

বিদ্যাধৰে দুন্দুভি বজাৱে।

গন্ধৰ্ব্বে বেঢ়িয়া গুণ গাৱে।।২০৯৷৷

নৃত্য কৰে যত বিদ্যাধৰী।

নানা ভঙ্গি চলাৱন্ত ভৰি।।

যত যত মহাযোগীগণ।

আসি আছা যতেক চাৰণ।।২১০৷৷

সিদ্ধগণ সমন্বিতে আতি।

পুৰুষোত্তমক কৰে স্তুতি।।

এহিমতে মহা চমৎকাৰে।

আছা যেৱে জগত আধাৰে।।২১১।।

যিটো গ্ৰাহ সিটো তেতিক্ষণ।

পাইলা মাত্র চক্র পৰশন।।

ঋষিশাপ যেৱে মুক্ত হৈলা।

পৰম আশ্চৰ্য্য ৰূপ ভৈলা।।২১২৷৷

যদি বোলা ইটো গ্রাহ কোন।

ঋষি বা শাপিলা কি কাৰণ।।

হেনমত শঙ্কা হোৱে যেৱে।

যুগুতি শুনিয়ো আত তেৱে।।২১৩।।

কহে ইতিহাস কথা ভাল।

সাৱধান হুয়ো মহীপাল।।

গন্ধৰ্ব্বৰ মাজে অনুপাম।

আছিলা গন্ধৰ্ব্ব হূহূ নাম।।২১৪।।

মন্ত্রীগণ লৈয়া সিটো সঙ্গে।

জলক্রীড়া কৰে মহাৰঙ্গে।।

গর্ব্বে আতি সিটো উনমত্ত।

ডুব দিয়া ফুৰয় জলত।।২১৫।।

সেহিবেলা মহাভাগৱত।

দেৱল যাই নামিলা জলত।।

স্নান সমর্পিয়া ঋষিৰাজ।

ব্রহ্ম চিন্তি আছা জলমাজ।।২১৬।।

অধম গন্ধৰ্ব্ব উনমত্ত।

লাসে লাসে ধৰিলা পাৱত।।

টানি নিয়ে জলত অথাই।

ভৈলা ঋষি ব্যামোহ পৰায়।।২১৭৷৷

গ্রাহ নোহে পাচেসে জানিলা।

বিষ্ণু স্মৰি সন্ধুক্ষণ ভৈলা।।

প্রকোপিত ভৈলা মহাশয়।

হাত পাৱ শৰীৰ কাম্পয়।।২১৮।

কোপ মনে বোলয় বচন।

ইটো দেখো গ্ৰাহৰ লক্ষণ।।

হুয়ো জলগ্রাহ দুৰাচাৰ।

তেৱেসে পাপৰ প্ৰতিকাৰ।।২১৯।।

দুনাই যেন নকৰ ইমত।

আনো সৱ বৈষ্ণৱ জনত।।

এহি বুলি ঋষি মৌন ভৈলা।

মনে মাধৱক চিন্তি ৰৈলা।।২২০৷৷

শাপ পাইয়া গৰ্ব্ব ভাগি গৈলা।

তেতিক্ষণে তীৰে আসি ভৈলা।।

দণ্ডৱতে পৰি বাৰম্বাৰ।

উঠি উঠি কৰে নমস্কাৰ।।২২১৷৷

তাল ধৰি হৰিগুণ গাৱে।

নানাবিধ কাকূতি বিনাৱে।।

প্রসন্ন হুয়োক মোত বাপ।

কৰিলো অধমে ঘোৰ পাপ।।২২২৷৷

আৰ সীমা কৰিতে যুৱাই।

দুখিতক কৃপাদৃষ্টি চাই।।

মহাভাগৱত ঋষি ভাল।

প্রসন্ন ভৈলন্ত ততকাল।।২২৩।।

কৃপা কৰি বোলন্ত বচন।

হূহূ তই এৰ ভয় মন।।

যেন মোৰ ধৰিলি পাৱত।

গজেন্দ্রক ধৰি এহিমত।।২২৪৷৷

যি কালত গজেন্দ্রক হৰি।

মুকুত কৰন্ত কৃপা কৰি।।

তোকো হৰি সেহি কালে পাই।

কৰিবন্ত মুকুত লীলাই।।২২৫৷৷

এহি বুলি গৈলন্ত দেৱল।

শুনি হূহূ ভৈলা কৌতূহল।।

গুচিল গন্ধৰ্ব্ব ভাৱ যত।

মহাদুখে থাকিলা জলত।।২২৬৷৷

এতকাল জলতে আছিলা।

আৱে কৃপাময়ে উদ্ধাৰিলা।।

মুক্ত ভৈলা দেৱলৰ শাপ।

গুচিল মনত যত তাপ।।২২৭।।

শোভে দেহা পৰম নিৰুজ।

আজানুলম্বিত দুই ভুজ।।

দিব্য বস্ত্র হাতে তুলি ধৰি।

লাসে লাসে যাই ৰঙ্গ কৰি।।২২৮।।

মাথা দিয়া মাধৱৰ পাৱে।

কৰিলা প্রণাম প্রেমভাৱে।।

উঠি আতি হুয়া আনন্দিত।

পঞ্চম উচ্চৰি গাৱে গীত।।২২৯।।

নানা ভাৱে ঈশ্বৰক পাই।

যাৰ কদাচিতো ক্ষয় নাই।।

সমস্তে যশৰে যিটো ধাম।

কীৰ্ত্তনক যোগ্য যাৰ নাম।।২৩০৷৷

যাৰ যশস্যায়ে গুচে তম।

যাৰ গুণকথা মনোৰম।।

হেনয় প্রভুক পাইলা তয়।

ব্রহ্মা আদি দেৱে সুনিশ্চয়।।২৩১৷৷

ভগৱন্ত কৃপাময় হৰি।

অনুগ্ৰহ কৰিলা সাদৰি।।

হূহূ তই চল নিজলোক।

প্রতিক্ষণে সুমৰিবি মোক।।২৩২৷৷

হেন শুনি আনন্দৰ ভৰে।

ফুৰি ফুৰি প্রদক্ষিণ কৰে।।

চৰণত পৰি প্রণামিল।

প্রেমে আতি হৃদয় দ্রৱিল।।২৩৩।।

চাহি আছা সৱে ৰঙ্গ মন।

আইল দিব্য বিমান শোভন।।

জয় কৃষ্ণ জয় কৃষ্ণ স্মৰি।

বিমানে চিড়লা ৰঙ্গ কৰি।।২৩৪।।

পৰিহৰি সমস্তে পাপক।

চলি গৈলা গন্ধৰ্ব্ব লোকক।।

মাধৱৰ পাদপদ্ম স্মৰি।

থাকিলন্ত ভকতি আচৰি।।২৩৫৷৷

শুনিয়োক সভাসদচয়।

বুজিয়োক কথাৰ আশয়।।

মহন্তসৱৰ লৈয়ো বোধ।

বৈষ্ণৱত এৰিয়ো বিৰোধ।।২৩৬।।

আয়ু ছিৰি যশ ধৰ্ম্মচয়।

বৈষ্ণৱ বিৰোধে হোৱে ক্ষয়।।

গন্ধৰ্ব্বতে লৈয়ো আৰ সাক্ষী।

দেখিয়ো নেদেখা খাইলা আখি।।২৩৭।

হেন প্রভু পতিত পান।

কৰা কৃপা নন্দেৰ নন্দন।।

বৈষ্ণৱত অপৰাধ নৌক।

এহি অনুগ্রহ কৰা মোক।।২৩৮।।

মোৰ মুখে তযু গুণনাম।

ৰৌক প্রভু লৌক অবিৰাম।।

কহে মূঢ় গোপালচৰণে।

হৰি হৰি বোলা সৰ্ব্বজনে।।২৩৯৷৷

.......