।।ব্ৰহ্মাৰ উৎপত্তি আৰু সৃষ্টি বৰ্ণন।।

 

                   ।।পদ।।

 

মৈত্ৰেয় বদতি শুনিয়োক মহাশয়।

এহিমতে বুজিবাহা দিন ৰাত্ৰি হয়।।

আপোনাৰ থানে ব্ৰহ্মা শতেক বৎসৱ।

আজ্ঞা পালি থকা প্ৰভু ঈশ্বৰ কৃষ্ণৰ।।৬১১।।

যেতিক্ষণে গৈল প্ৰায় নিজ আয়ু যত।

কালে সংহৰিলে হেন দেখন্ত মনত।।

এহিসৱ জানি যিটো বুদ্ধিমন্ত নৰ।

বিৰকত হুয়া ভক্তি কৰোক কৃষ্ণৰ।।৬১২।।

আৱে তিনিগোটা কল্প শুনা আতপৰ।

ব্ৰহ্মকল্প পদ্মকল্প বৰাহ কল্পৰ।।

বেদময় ব্ৰহ্ম যিটো দিনা ভৈলা জাত।

তাৰ নাম ব্ৰহ্মকল্প কহিলো তোহ্মাত।।৬১৩।।

পূৰ্ব্ব অৰ্দ্ধ বয়স যিদিনা সাঙ্গ ভৈলা।

তাক বুলি পদ্মকল্প সিটো পুনু ৰৈলা।।

যাতো ঈশ্বৰৰ নাভি সৰোবৰ হন্তে

জন্মিলেক লোকপদ্ম প্ৰকাশ কৰন্তে।।৬১৪।।

এতেকেসে তাক পদ্মকল্প বুলি কয়।

সেহি পদ্ম হন্তে ব্ৰহ্মা উপজিলা তয়।।

পাছে অৰ্দ্ধ বয়স যিদিনা উপগত।

বৰাহ কলপ হেন বোলয় লোকত।।৬১৫।।

যাতো আত পৰম ঈশ্বৰে কৰি লীলা।

শূকৰ আকৃতি ধৰি ভূমি উদ্ধাৰিলা।।

আতেসে বৰাহ কল্প নাম হেন খ্যাত।

পৰম ৰহস্য কথা কহিলো তোহ্মাত।।৬১৬।।

কালগ্ৰাহে ব্ৰহ্মা আদি কৰি লোক যত।

তাহাৰ আয়ুৰ লেখা কৈলো এহিমত।।

আৱে কহো কাল ভয় শূন্য যিটো দেৱ।

কোটি কোটি ব্ৰহ্মা যাৰ পদে কৰে সেৱ।।৬১৭।।

অনন্ত অনাদি পৰিপূৰ্ণ মহাহৰি।

কালো যাৰ আজ্ঞা বহে শিৰোগত কৰি।।

অখণ্ড মহিমাযুক্ত পৰম উত্তম।

কৃপাময় ভূমা বিভু সত্য নিৰূপম।।৬১৮।।

হোৱয় পঞ্চাশ কোটি বহল মধ্যত।

দশ গুণে বেঢ়ি আছে আৱৰণ যত।।

হেনমত অসংখ্য ব্ৰহ্মাণ্ড সৱ যাৰ।

লোকৰন্ধ্ৰে দেখি পৰমাণুৰ আকাৰ।।৬১৯।।

সদানন্দ সনাতন দেৱনাৰায়ণ।

সমস্তে জীৱৰ যিটো পৰম কাৰণ।।

হেন ঈশ্বৰত নাহি কালৰ মহত্ত্ব।

নিজানন্দ সুখে মাত্ৰ সৰ্ব্বদায়ে ৰত।।৬২০।।

কিন্তু যিটো শতেক বৎসৰ বিধাতাৰ।

প্ৰভুৰ নিমেষ হেন কৰি উপচাৰ।।

আয়ুক গণিবে পুনু কেহো নপাৰয়।

যাতো পৰব্ৰহ্ম কৃষ্ণ অনন্ত অব্যয়।।৬২১।।

কালৰূপী ঈশ্বৰৰ কহিলো মহত্ত্ব।

শুনা আৱে ব্ৰহ্মা স্ৰজিলন্ত যত যত।।

প্ৰথমত বিধি জয় জয় কৃষ্ণ স্মৰি।

স্ৰজিবে লাগিলা প্ৰজা চিত্ত থিৰ কিৰ।।৬২২।।

পঞ্চপৰ্ব্বা অবিদ্যাক স্ৰজিলা গুৰুতৰ।

তম মোহ মহামোহ তামিস্ৰ অপৰ।।

অন্ধ-তামিস্ৰ সমে এহি পাঞ্চ হয়।

তাসম্বাৰ লক্ষণ শুনিয়ো মহাশয়।।৬২৩।।

স্বৰূপক পাসৰাৱ তম নাম যাৰ।

মোহে দেহাদিত কৰাৱয় অহঙ্কাৰ।।

মহামোহে ভোগাদিত ইচ্ছা জন্মাৱয়।

ভোগ প্ৰতি স্নেহতে তামিস্ৰ ক্ৰোধে হয়।।৬২৪।।

বিষয়ৰ নাশে বোলে মঞি গৈলো মৰি।

এহিটো তামিস্ৰ অন্ধ জানা নিষ্ট কৰি।।

পঞ্চপৰ্ব্বা অবিদ্যাক প্ৰথমে স্ৰজিলা।

পাপ-সৃষ্টি দেখি মনে ভাল নমানিলা।।৬২৫।।

পাচে ঈশ্বৰত ধ্যানে শুদ্ধ কৰি মন।

সেহি দিব্য মনে স্ৰজিলন্ত চাৰিজন।।

সনক সনন্দ আৰু সনতকুমাৰ।

সনাতম নামে চাৰি মহিমা অপাৰ।।৬২৬।।

পৰম সুন্দৰ দেহা অধিক জ্বলয়।

মধ্যাহ্ন কালৰ যেন আদিত্যৰ নয়।।

ভৈলে সৱে নৈষ্ঠিক ব্ৰহ্মত মাত্ৰ মন।

তাসম্বাক দেখি ব্ৰহ্মা বুলিলা বচন।।৬২৭।।

শুনিয়োক পুত্ৰসৱ মোহোৰ উত্তৰ।

এহি স্থানে তোৰা সৱে প্ৰজা সৃষ্টি কৰ।।

এহি শুনি একোজনে নকৰিলা ইচ্ছা।

যাতো তাৰাসকলে সমস্তে দেখি মিছা।।৬২৮।

পুত্ৰৰ অৱজ্ঞা দেখি ব্ৰহ্মাৰ তেখনে।

পৰম দুষ্মহ ক্রোধে জ্বলি গৈলা মনে।।

সুৱৰ্ণ গৌৰাঙ্গ তন ক্ৰোধত জ্বলয়।

মূৰ্ত্তিমন্ত অগ্নি যেন প্রকাশ কৰয়।।৬২৯।।

পাছে বুদ্ধিবলে ক্রোধে কৰিলা স্তম্ভন।

তাতে ভ্ৰূৱমধ্য হন্তে ভৈলা দৰশন।।

ক্রোধে মূৰ্ত্তি ধৰি জন্মিলেক ততকাল।

নীল ৰক্তবর্ণ মহাপ্রচণ্ড ছৱাল।।৬৩০।।

সমস্ত দেৱৰ আদ্য তাক বুলি হৰ।

উপজিয়া কান্দিবে লাগিলা খৰতৰ।।

পাছে বুলিলন্ত বাণী বিধাতাক চাই।

মোৰ নাম দিয়া পিতৃ আৰো দিয়া ঠাই।।৬৩১।।

হেন শুনি ব্রহ্মাৰ হৰিষ ভৈলা মন।

হাসিয়া বোলন্ত বাপ এৰিয়ো ক্রন্দন।।

নাম ধাম মঞি তোক কহিবো সকল।

মোৰ আশীৰ্ব্বাদে হৌক তোহোৰ কুশল।।৬৩২।।

আৱে তযু নাম থঞো শুনা মহাশয়।

যিহেতু কান্দিলা তুমি বালকৰ নয়।।

এতেক তোহ্মাৰ হৈবে ৰুদ্ৰনাম খ্যাত।

আৰো এৱে একাদশ নাম লোৱা তাত।।৬৩৩।।

ঋতধ্বজ ঊৰ্দ্ধৰেতা ভৱ মুন্য কাল।

মনু বামদেৱ ধৃতব্ৰত সৰ্ব্বকাল।।

শিৱ মহিনস নাম মহান আৱৰ।

এৱে একাদশ পত্নী লোৱা তুমি হৰ।।৬৩৪।।

উমা ইৰা অম্বিকা ৰসলোমা ইৰাৱতী।

সুধা দীক্ষা চণ্ডী সর্পি আৱৰ স্ব ধৃতি।।

এহিসৱ দিলো ভাৰ্য্যা আৰু দেঞো থান।

বায়ু জল মহী অগ্নি হৃদি ইন্দ্রি প্রাণ।।৬৩৫।।

সূৰ্য্য চন্দ্র তপ আকাশত দিলো ঠাই।

এহি একাদশ থানে থাকিবা সদায়।।

আৱে তুমি এহি সৱে যুক্ত হুয়া আতি।

স্ৰজা বহু প্রজাগণ হৌক তযু খ্যাতি।।৬৩৬।।

কৃষ্ণৰ কিঙ্কৰ আমি তান আজ্ঞাধৰ।

বিলম্ব নকৰি নানাবিধ সৃষ্টি কৰ।।

হেন যেৱে আদেশ কৰিলা সৃষ্টি কৰে।

এহি হৌক বুলি বাক্য ধৰিলেক হৰে।।৬৩৭।।

তেখনে স্ৰজিলা নানাবিধ প্রজাচয়।

আপুনি যেমন প্রজাগণো সেহিনয়।।

ভূত প্রেত পিশাচ প্রচণ্ড মহাখল।

সমস্তৰ গাৱে আছে অসংখ্যাত বল।।৬৩৮।।

কতো সৱ নীলা দেখি কতো ৰক্ত গাৱ।

সমস্তৰে উগ্ৰ তীব্ৰ দুৰ্জ্জন স্বভাৱ।।

কতো বঙ্ক পাৱ কতো তিনি চাৰি ভৰি।

চক্ষু প্রকাশয় ঘোৰ অগ্নি সূৰ্য্যসৰি।।৬৩৯।।

ৰুদ্রে স্ৰজিলন্ত এহিমতে প্রজাচয়।

চতুর্ভিতি বেঢ়ি যেন জগত গিলয়।।

হেন অসংখ্যাত যুথ দেখি সৃষ্টিকৰ।

চমকিত হুয়া বুলিলন্ত খৰতৰ।।৬৪০।।

শুনিয়োক হৰ আৱে মোহৰ বচন।

ইসৱ প্ৰজাত কিছু নাহি প্রয়োজন।।

মঞি সমন্বিতে ইটো দশো দিশচয়।

উগ্র দৃষ্টিপাতে যেন দহিবে খোজয়।।৬৪১।।

তোহ্মাৰ কুশল হৌক মোৰ বোল ধৰা।

জগতৰ হিত চিন্তি তপক আচৰা।।

তপস্যাৰ বলে সেই সৱ লোক যত।

পূৰ্ব্বৱতে স্ৰজিবাক পাৰিবা সতত৷৷৬৪২৷৷

তপস্যা ভৈলেহে আনো সৱ প্রজাচয়।

অনায়াসে ভগৱন্ত কৃষ্ণক পাৱয়।।

এহি জানি মোৰ বচনত দিয়া মন।

কৃষ্ণত ভকতি ধৰি স্ৰজা প্রাণীগণ।।৬৪৩।।

ভকতিসে পুৰুষক শান্ত কৰাৱয়।

কহিলো তোহ্মাত ইটো শাস্ত্ৰৰ নির্ণয়।।

মৈত্রেয় বোলন্ত শুনিয়োক মহামতি।

হেন হিত উপদেশ দিলা প্রজাপতি।৬৪৪।।

শুনি পশুপতি ভৈলা আনন্দ অপাৰ।

প্রদক্ষিণে ব্রহ্মাক কৰিলা নমস্কাৰ।।

শিৰত লৈলন্ত তুলি চৰণৰ ধূলি।

কৰিবো তোহ্মাৰ মঞি ৰাজ্য এহি বুলি।।৬৪৫।।

ব্ৰহ্মাত অনুজ্ঞা লৈয়া তপোবনে গৈলা।

দেখি বিধি পৰম আনন্দ মন ভৈলা।।

পুনু প্রজা স্ৰজিবাক চিন্তিলা সাক্ষাত।

শৰীৰৰ হন্তে দশ পুত্র ভৈলা জাত।।৬৪৬।।

নাৰদ অঙ্গিৰা অত্রি পুলস্তি বশিষ্ঠ।

দক্ষ ভৃগু মৰীচি পুলহ তপোনিষ্ঠ।।

ক্রতু সমে এহি দশ তনয় জন্মিল।

মহাভাগৱত সৱে তনয় সুশীল।।৬৪৭।।

সৱে বিষ্ণুতেজ যুক্ত পৰম সামর্থ।

যিবা স্থানে যিবা জাত তাৰ শুনা অর্থ।।

পৰম বৈষ্ণৱ ঋষি নাৰদ প্রখ্যাত।

হাতে বীণা ধৰি কোলাহন্তে ভৈলা জাত।।৬৪৮।।

মাথাত পিঙ্গল জটা শোভে আতিশয়।

পৰম শ্ৰীমন্ত দেহা জ্বলে স্বর্ণময়।।

কোমল আঙ্গুলি চালি বীণা বজাৱয়।

গোপাল কৃপাল নাম মুখে উচ্চাৰয়।।৬৪৯।।

প্ৰেমৰ ভৰত বাক্য গদ গদ কৰে।

আনন্দতে কতোহো নেত্ৰৰ নীৰ ঝৰে।।

এহিমতে নাৰদ জন্মিয়া আছে তথা।

আনো যৈত উপজিল তাৰ শুনা কথা।।৬৫০।।

অঙ্গুষ্ঠে জন্মিলা দক্ষ বশিষ্ঠ প্রাণত।

পুলহ নাভিত জাত অঙ্গিৰা মুখত।।

কর্ণহন্তে পুলস্তি ছালত ভৃগু ঋষি।

কৰে ক্ৰতু লোচনত অত্রি মহাযশী।।৬৫১৷৷

মৰীচি ভৈলন্ত মন হন্তে উতপতি।

আনো যিবা জন্মিলেক শুনা মহামতি।।

দক্ষিণ স্তনত ধৰ্ম্ম অধৰ্ম্ম পিঠিত।

ভ্ৰূৱ হন্তে ক্রোধ কাম জন্মিলা হৃদিত।।৬৫২।।

তল ওঁঠ হন্তে লোভ মুখে বাক্যচয়।

লিঙ্গদ্বাৰে সপ্তসিন্ধ ভৈলেক উদয়।।

ছায়া হন্তে জন্মিলা কৰ্দ্দম মহামতি।

কপিল গোসাঁইৰ পিতৃ দেৱহূতি পতি।।৬৫৩৷৷

এহিমতে ব্রহ্মা স্ৰজিলন্ত ত্রিজগত।

কতো সৱ মনে প্রজা কতোহো দেহত।।

আৱে শুনা ভিন্ন দেহে স্ৰজিলন্ত যত।

আৱে কহো দেহ ত্যাগ প্রকাৰৰ মত।।৬৫৪।।

উপজাইলা বিধি সৰস্বতী নামে কন্যা।

পৰম সুন্দৰী কৃশোদৰী মহাধন্যা।।

কুৰঙ্গনয়নী, স্ত্রী তৰুণী বৰবালা।

বৃহৎ জঙঘনী উচ্চস্তনী তনু ভালা।।৬৫৫৷৷

মুখ বিম্বফল কৰ তনু সুকোমল।

সুসম কপাল কর্ণে ডোলয় কুণ্ডল।।

সৰ্ব্বাঙ্গ সুন্দৰী দেৱী নাহিকে উপাম।

দেখিয়া ব্ৰহ্মাৰ মনে উপজিলা কাম।।৬৫৬।।

কাম্পে সৰ্ব্বগাৱ ঘৰ্ম্ম বহি যায় গোটে।

নাহিকয় শ্রুতি মদনৰ শৰ চোটে।।

পিতৃ জানি কন্যাৰ নাহিকে কামমতি।

তভো হৰিবাক মন ভৈলা প্রজাপতি।।৬৫৭।।

মৰীচি প্ৰমুখ্যে ঋষি চাহিয়া আছন্ত।

দেখে ব্রহ্মা অধৰ্ম্মক মতি কৰিলন্ত।।

পিতৃৰ কাৰ্য্যক দেখি নসহিল মন।

বিনয় কৰিয়া সৱে বুলিলা বচন।।৬৫৮।।

শুনিয়োক পিতৃ তুমি আমাৰ বচন।

এৰিয়ো কুমতি ইটো হুয়ো সন্ধুক্ষণ।।

ধৰিয়োক শাস্ত্রবাণী পূৰ্ব্বাপৰ চাই।

ইটো কৰ্ম্ম কৰিতে তোহ্মাৰ নুযুৱায়৷৷৬৫৯।।

তযু পূৰ্ব্বে জন্মিয়াছে যিবা ব্রহ্মাগণ।

ইটো ঘোৰ কৰ্ম্ম নতু কৰে একোজন।।

পাচে বা জন্মিবা যিবা সৱ সৃষ্টিকৰ।

তাৰাতো নুহিব ইটো পাপ গুৰুতৰ।।৬৬০৷৷

কামক নিজিনি নিজ দুহিতাক হৰে।

কৈত শুনি আছা ইটো ব্রহ্মাণ্ড ভিতৰে।।

যদি বোলা তেজস্বীক নপাৱয় পাপ।

আৰ কথা কহো তেৱে শুনিয়োক বাপ।।৬৬১৷৷

যদি অগ্নি সমান তেজস্বী কেহো হুই।

তাহাৰো ইসৱ কৰ্ম্ম কৃতিপ্রদ নুই।।

কিন্তু পূৰ্ব্বহন্তে যিবা আছে যশচয়।

ইটো অমঙ্গল পাপে তাকো কৰে ক্ষয়।।৬৬২।।

আৱে যিসৱৰ ভাৱ ধৰি সৰ্ব্বলোক।

পৰম কল্যাণ লভে এড়াই দুখ শোক।।

হেন সাধুসৱে যদি অকৰ্ম্ম কৰয়।

সমস্ত লোকৰ তাৰা পাপভাগী হয়।।৬৬৩৷৷

বিশেষত তুমি মূল গুৰু জগতৰ।

তোহ্মাৰ অকাৰ্য্যে মন্দ হৈবেক লোকৰ।।

এহি জানি বাপ তুমি চিত্ত থিৰ কৰা।

ব্রহ্মজ্ঞান চিন্তি ইটো ভাৱ পৰিহৰা।।৬৬৪।।

ইসৱ বচন ব্রহ্মা কর্ণে নুশুনয়।

জানি তাৰা কৰযোৰে কৃষ্ণক প্রার্থয়।।

নমো নমো ভগৱন্ত প্রভু অন্তর্যামী।

তযু পদপল্লৱে শৰণ লৈলো আমি।।৬৬৫।।

চিদানন্দ ৰূপে তুমি আছা হৃদয়ত।

নান কৰ্ম্মে প্ৰৱৰ্তাই ফুৰা লোক যত।।

হে প্রভু ধৰ্ম্মপথ কৰিয়ো ৰক্ষণ।

ভকত বৎসল দেৱ দেৱ সনাতন।।৬৬৬।।

কৰিয়োক হেন অনুগ্রহ কৃপাময়।

পিতৃ যেন ইটো অকাৰ্য্যক নকৰয়।।

তোহ্মাৰেসে নিজদাস এহি সৃষ্টিকৰ।

ৰাখিয়ো পাপত হন্তে বাপ গদাধৰ।।৬৬৭।।

তুমি বিনে আমাসাৰ গতি নাহি আন।

ইটো ধৰ্ম্ম সঙ্কটত কৰা পৰিত্ৰাণ।।

বদতি মৈত্রেয় শুনা ব্যাসৰ নন্দন।

এহিমতে ঋষিসৱে কৰন্ত প্রার্থন।।৬৬৮।।

পাছে বিধি আগতে দেখিয়া পুত্রগণ।

লাজ হুয়া বিষ্ণু স্মৰি ভৈলা সন্ধুক্ষণ।।

মনে আপোনাক আতি কৰিয়া ধিক্কাৰ।

তেখনে কৰিলা সিটো দেহ পৰিহাৰ।।৬৬৯।।

কামে বিদূষিত তাক নিল দিশচয়।

জন্মিলেক তাহাত কুহৰি তমোময়।।

ইটো কিনো নাৰী মায়া মহাবলী আৰ।

পিতৃ মাতৃ ভ্রাতৃ পুত্ৰ নকৰে বিচাৰ।।৬৭০৷৷

দৰশন মাত্রকে সৱাৰো হৰে মন।

ব্ৰহ্মাত দেখিয়ো আৰ প্রত্যক্ষ প্রমাণ।।

এতেকে ইহাক যাৰা ত্যজিবাক চাৱে।

প্রাণবন্ধু কৃষ্ণক ভজিয়ো প্রেমভাৱে।।৬৭১।।

সাধু সঙ্গে গুণ নাম নেড়োক সদায়।

তেৱেসে মায়াক তড়ি গোৱিন্দক পায়।।

আৱে শুনা ব্রহ্মা আৰো যিবা স্ৰজিলন্ত।

কদাচিত মনে বিধি চিন্তিয়া আছন্ত।।৬৭২।।

কেনমতে বেদগণ স্ৰজিবো সাক্ষাত।

আশ্ৰমৰ বৃত্তি আৱে কেনে হোৱে জাত।।

কোনবা উপায়ে ধৰ্ম্ম ৰহিবেক আৱে।

এহি মনে চিন্তি ৰহি আছে সেহি ঠাৱে।।৬৭৩৷৷

পাচে কতোক্ষণে আসি কৃষ্ণৰ কৃপাত।

চাৰিগোটা মুখ হন্তে সৱে ভৈল জাত।।

এহি শুনি পুনৰপি বিদুৰে পুছন্ত।

কোন মুখে কোন বেদ ব্রহ্মা স্ৰজিলন্ত।।৬৭৪।।

আনো সৱ মুখে যিবা কৰিলা স্ৰজন।

ইহাৰ উত্তৰ মোত কৈয়ো তপোধন।।

মৈত্রেয় বোলন্ত তাৰ শুনিয়ো উত্তৰ।

যিবা মুখে যিবা স্ৰজিলন্ত সৃষ্টিকৰ।।৬৭৫।।

পূৰ্ব্বমুখে ঋক যজুৰ্ব্বেদ দক্ষিণত।

পশ্চিমত সাম অথৰ্ব্ববেদ উত্তৰত।।

এহি চাৰি মুখে স্ৰজিলন্ত চাৰিবেদ।

উপবেদ ইহাতে বুজিবা কৰি ভেদ।।৬৭৬৷৷

ভাৰত পুৰাণ আদি শাস্ত্র অপৰ্য্যন্ত।

আৰ পুনু সমস্ত মুখত স্ৰজিলন্ত।।

তপ শৌচ দায়া সত্য ধৰ্ম্মৰ চৰণ।

আকো সৱে মুখে স্ৰজিলন্ত তেতিক্ষণ।।৬৭৭।।

অনুক্রমে আশ্রম স্ৰজিলা প্রজাপতি।

ব্রহ্মচাৰী আৰো গৃহী বানপ্রস্থ যতী।।

এহিমতে স্ৰজিলা বেদৰ ছন্দচয়।

আনো আনো সৃষ্টি উপজাইলা কৃপাময়।।৬৭৮।।

দেখিলন্ত তভো সৃষ্টি নুহিকে বন্ধন।

চিন্তিবে লাগিলা প্রেমে কৰিয়া যতন।।

হৰি হৰি ইটো বৰ ভৈল বিপৰ্য্যায়।

কিবা হেতু মোৰ ইটো সৃষ্টি নবাঢ়য়।।৬৭৯।।

মহা পৰাক্ৰমে স্ৰজিলোহে ঋষিগণ।

মঞি কায় বাক্য মনে কৰোহো যতন।।

তথাপি নবাঢ়ে প্রজা জানিলো সাক্ষাত।

ঈশ্বৰৰ দোষে আত কৰন্ত বিঘাত।।৬৮০৷৷

এহিমতে গুনি ব্রহ্মা আছন্ত তথায়।

পাচে কতোক্ষণে এক পাইলন্ত উপায়।।

যাতো স্ত্রী নতু স্ৰজো এহিসে কাৰণ।

নবঢ়ায় সৃষ্টি মোৰ তুষ্ট নোহে মন।।৬৮১।।

এহি বিমৰিশ কৰি দেহক তেখনে।

কৰিলন্ত দুই ভাগ ব্রহ্মায়ে আপুনে।।

তাত হন্তে স্ৰজিলেক মৈথুন তনয়।

পৰম সুন্দৰ দুয়ো প্রকাশ কৰয়।।৬৮২৷৷

বামভাগে জাত ভৈলা কন্যা সুৱলিতা।

নাহি খতিখুন সৰ্ব্ব অঙ্গে অনিন্দিতা৷৷

দক্ষিণত উপজিলা পুত্র শুভনয়।

দেখিয়া ব্ৰহ্মাৰ ভৈলা আনন্দ হৃদয়।।৬৮৩৷৷

তেতিক্ষণে থৈলন্ত দুইহানো বিধি নাম।

স্বায়ম্ভুৱ মনু শতৰূপা অনুপাম।।

স্বামী কৰি শতৰূপা মনুকে বৰিলা।

পাছে দুয়ো মিলি প্রজা স্ৰজিবাক লৈলা।।৬৮৪৷৷

স্বায়ম্ভুৱে শতৰূপা দেৱীৰ গৰ্ভত।

জন্মাইলন্ত পুত্র দুই আতি অভিমত।।

প্রথম পুত্ৰৰ নাম থৈলা প্রিয়ব্রত।

কনিষ্ঠ উত্তানপাদ বৈৰত শকত।।৬৮৫৷৷

আকূতি প্রসূতি দেৱহুতি নামে খ্যাত।

পৰম সুন্দৰী তিনি কন্যা ভৈলা জাত।।

ৰুচি প্রজাপতিত আকূতি বিহা দিলা।

কৰ্দ্দম ঋষিত দেৱহূতিক অর্পিলা।।৬৮৬।।

ব্রহ্মাপুত্র দক্ষত প্রসূতি নিৱেদিলা।

যাহাৰ সন্তানে ইটো জগত ভৰিলা।।

সংক্ষেপে সমস্তে কথা কহি ৰঙ্গমন।

মৌনে ৰহিলন্ত মুনি কুসাৰুনন্দন।।৬৮৭।।

নমো নমো নন্দৰ নন্দন কৃপাময়।

তযু নামে মোহোৰ কৰায়ো পৰিচয়।।

জগতৰ হিত চিন্তি নামক ধৰিলা।

তাতো আপোনাৰ সৱে ভক্তিক অর্পিলা।।৬৮৮।।

তবো আৰ স্মৰণত নভৈলা বিকল।

হেনসে তোহ্মাৰ কৃপা ভকত কৃপাল।।

তথাপি তাহাৰ আছে পূৰ্ব্ব পাপভাগ।

ইহেন নামত নজন্মিল অনুৰাগ।।৬৮৯৷৷

তভো দায়া কৰা মোৰ নামে হৌক ৰতি।

হে বন্ধু মাধৱ বান্ধৱ যদুপতি।।

কৰয় প্রার্থনা মূঢ় গোপালচৰণ।

ডাকি ৰাম ৰাম বোলা সভাসদগণ।।৬৯০।।