।।কৃষ্ণ ভক্তি মাহাত্ম্য কথন।।

                       ।।পদ।।

 

শুক নিগদতি শুনিয়োক বিষ্ণুৰাত।

প্ৰশ্নৰ উত্তৰচয় কহিবো তোহ্মাত।।

কৃষ্ণসেৱা বিনে আন ধৰ্ম্ম নাহিকয়।

কৃষ্ণ ভকতিত মাত্ৰ জ্ঞান উপজয়।।১৯৪।।

কৃষ্ণৰেসে কৃপাত ব্ৰহ্মাৰ ভৈল জ্ঞান।

কৃষ্ণ কৃপা বিনে কাৰ্য্য সাধিবাক টান।।

আতে পূৰ্ব্ব ইতিহাস শুনা মহাশয়।

কৃষ্ণকৃপা বিনে পুৰুষাৰ্থ কিছু নয়।।১৯৫।।

পদ্মত উপজি ব্ৰহ্মা তাতে বসিছয়।

মঞি কোন ইটো কিবা একো নজানয়।।

কৃষ্ণৰ কৃপাত বিধি পাচেসে জানিলা।

পদ্মৰ তণ্ত্তত বজাই ভিতৰ পশিলা।।১৯৬।।

পুৰুষাৰ্থ বলে বিধি একোৱে নপাই।

পদ্মৰ চকাত আসি বসিলা দুনাই।।

পাচে কৃষ্ণদেৱৰ কৃপাত মহামানী।

সমীপত শুনিলন্ত ‘তপ তপ’ বাণী।।১৯৭।।

মনে বিমৰিশি তাত পাচে সৃষ্টিকৰ।

কৰিলন্ত তপ দিব্য হাজাৰ বৎসৰ।।

তপস্যাত তুষ্ট হুয়া প্ৰভু ভগৱন্ত।

কৃপা কৰি তৈতে বৈকুণ্ঠক দেখাইলন্ত।।১৯৮।।

বৈকুণ্ঠ নগৰ যেন শুনা পৰীক্ষিত।

যাত কৰি শ্ৰেষ্ঠ লোক নাহি কদাচিত।।

নাহি তাত কাম ক্ৰোধ শোক মোহ ভয়।

আত্মজ্ঞানী সকলেয়ো স্তুতিহে কৰয়।।১৯৯।।

কালৰ বিক্ৰম প্ৰকৃতিৰ গুণচয়।

বৈকুণ্ঠপুৰত কদাচিতো নাহিকয়।।

সৰ্ব্বক্ষণে অখণ্ড আনন্দ জয় জয়।

কেৱল ভকতে তাতে নিৱাস কৰয়।।২০০।।

সৱে শ্যাম কলেৱৰ কমল লোচন।

উত্তম অঙ্গত পীত সুৰঙ্গ বসন।।

সৰ্ব্বাঙ্গে লাৱণ্য সুকুমাৰ আতিশয়।

সমস্তৰে কৰ্ণতলে কুণ্ডল দোলয়।।২০১।।

বৈকুণ্ঠপুৰত যত পুৰুষ আছয়।

সৱে চতুৰ্ভুজ মূৰ্ত্তি নাহিকে সংশয়।।

মণিময় মুকুট মস্তকে কৰে কান্তি।

তিলক উপৰে জ্বলে অলকাৰ পান্তি।।২০২।।

মুখ চন্দ্ৰবিম্ব কম্বুকণ্ঠক জ্বলয়।

হিয়ে হেম মুকুতাৰ মালা বিৰাজয়।।

অঙ্গদ কঙ্কণ আদি নানা অলঙ্গাৰ।

সৱাৰো অঙ্গত আতি কৰে জাতিষ্কাৰ।।২০৩।।

মহা ৰশ্মিপুঞ্জ যেন জ্বলে কলেৱৰ।

প্ৰৱাল মৃণাল সম সুৱৰ্ণ শৰীৰ।।

শাৰী শাৰী হুয়া সৱে বিমানত থাকি।

হাতে তাল ধৰি হৰিনাম গাৱে ডাকি।।২০৪।।

কতো স্থানে ভক্তসৱে কৃষ্ণকথা কয়।

লক্ষে লক্ষে লোক বসি তাহাক শুনয়।।

কতো প্ৰেমভাৱে উঠি কীৰ্ত্তন কৰয়।

চাপৰি বজাৱে কতো কৰে জয় জয়।।২০৫।।

কতো কৃষ্ণ বুলিয়া প্ৰেমত দেই ডাক।

কতো ঠাইত কৰে ভক্তে কৃষ্ণৰ চেষ্টাক।।

বিমানত আছে লক্ষ্মী সম দিব্য নাৰী।

তাৰাসৱো কৃষ্ণগুণ গাৱে শাৰী শাৰী।।২০৬।।

যাত লক্ষ্মী মনোহৰ মুৰুতিক ধৰি।

কৃষ্ণৰ উৎসৱ যাত্ৰা কৰন্ত সাদৰি।।

কৃষ্ণক দোলান্ত কতো দোলাসনে তুলি।

মুখে কৃষ্ণগুণ গান্ত আনন্দতে ভুলি।।২০৭।।

দণ্ড ছত্ৰ চামৰ ধৰিয়া ভক্তচয়।

জয় জয় কৃষ্ণ বুলি ফাল্গু সিঞ্চৰয়।।

হেন মহা মহোদয়ে বৈকুণ্ঠ নগৰে।

শ্ৰীকৃষ্ণদেৱক দেখিলা সৃষ্টি কৰে।।২০৮।।

ভকতৰ পতি যজ্ঞপতি লক্ষ্মীপতি।

ত্ৰৈলোক্যমোহন মূৰ্ত্তি পতিতৰ গতি।।

মাথে শ্বেতছত্ৰ যেন চন্দ্ৰৰ মণ্ডল।

মুকুতা মুৰাৰি তাৰ স্ৰৱে অল্প জল।।২০৯।।

শিৰত প্ৰকাশে ৰত্ন কিৰিটী উজ্জ্বল।

কপালে ললিত চাৰু অলকাসকল।।

মৃগমদে অঙ্কিত তিলকে কৰে কান্তি।

কাম শৰাসন গঞ্জি শোভে ভ্ৰূৱ পান্তি।।২১০।।

মুখ পূৰ্ণচন্দ্ৰ কোটি সমান নোহয়।

তাতে দই খঞ্জন নয়ন প্ৰকাশয়।।

মকৰ কুণ্ডল দুই কৰ্ণত দোলয়।

যেন সুধাংশুক সমে আদিত্য উদয়।।২১১।।

ওষ্ঠ দুই বন্দুলী মুকুতা দন্তচয়।

অৰুণ কটাক্ষ হাসি ভূৱন ভুলায়।।

প্ৰভাতৰ সূৰ্য্য যেন কৌস্তুভ কণ্ঠত।

গজ মুকুতাৰ মালা লোলে হৃদয়ত।।২১২।।

বামভাগে লক্ষ্মীদেৱী দিয়া আছে দেখা।

উত্তম কাষত যেন সুৱৰ্ণৰ ৰেখা।।

দক্ষিণে শ্ৰীবৎস পান্তি আতি কান্তি কৰে।

সজল মেঘত যেন বিজুলী সঞ্চৰে।।২১৩।।

আজানুলম্বিত বনমালা প্ৰকাশয়।

তাতে পৰি মত্ত মধুকৰে গুঞ্জৰয়।।

চাৰিখানি ভুজ শোভে চন্দনে চৰ্চ্চিত।

অঙ্গদ বলয়া চাৰু ভূষণে ভূষিত।।২১৪।।

কটিতটে পাট ভুনি মেখলা ৰত্নৰ।

উৰু কৰীকৰ জানু জঙ্ঘা মনোহৰ।।

চৰণ কমল ৰত্ন মঞ্জীৰ ঝুৰয়।

উন্নত আঙ্গুলি নখচন্দ্ৰ বিৰাজয়।।২১৫।।

পদতল ৰকত ভকত মনোনীত।

ধ্বজ বজ্ৰ পদ্ম যৱ অঙ্কুশে অঙ্কিত।।

হেন মনোহৰ ৰূপ লাৱণ্য ৰুচিৰ

দেখি দৰ্প হৰে আতি কন্দৰ্প কোটিৰ।।২১৬।।

দিব্য সিংহাসনে বসি আছা ভগৱন্ত।

ভৃত্যক প্ৰসাদ দিবে সন্মুখে আছন্ত।।

মূৰ্ত্তিমন্ত তত্ত্বগণে চৌভিতি উপাসে।

কতো ভক্তে চামৰে বিঞ্চন্ত লাসে লাসে।।২১৭।।

অখণ্ড ঐশ্বৰ্যযুক্ত দেৱ সনাতম।

উপাসন্তে আছে সুনন্দাদি ভক্তগণ।।

মৃদঙ্গ মন্দিৰা ধৰি হৰিগুণ গাৱে।

ৰুদ্ৰক বিলাস কতো বিপঞ্চি বজাৱে।।২১৮।।

কতো ভঙ্গী ভাৱে নাচৈ কৃষ্ণৰ আগত।

কতো গীত গাৱৈ স্তম্ভি থাকয় প্ৰেমত।।

কতো স্তুতি কৰৈ কতো পুষ্প বৰিষয়।

কতো নমস্কাৰ কৰি কৰে জয় জয়।।২১৯।।

হেন পৰিচ্ছদে বসি আছা ভগৱন্ত।

দেখি ব্ৰহ্মা প্ৰেমে আতি বিহ্বল ভৈলন্ত।

আনন্দৰ ভৰে তান হৃদয় দ্ৰৱিল।

সৰ্ব্বাঙ্গে পুলক নেত্ৰে লোতক ঝড়িল।।২২০।।

ৰাম কৃষ্ণ বুলি দণ্ডৱতে পৰিলন্ত।

উঠা বিধি বুলি হৰি ধৰি তুলিলন্ত।।

পৰমহংসৰ পন্থে চিন্তন্ত সদায়।

হেন পাদপদ্ম বিধি প্ৰেমে আছা চাই।।২২১।।

পাচে কৃষ্ণে বিধাতাৰ হাতত ধৰিয়া।

বুলিবে লাগিলা বাক্য ঈষত হাসিয়া।।

ভগৱন্ত বদতি শুনিয়ো সৃষ্টিকৰ।

আহ্মাক সন্তোষ তুমি কৰাইলা বিস্তৰ।।২২২।।

লৈয়ো অভিমত বৰ যেহেন যুৱাই।

মোক দেখিলাত সৱে দুখ দূৰ যায়।।

মোৰ কৃপাতেসে সৱে কাৰ্য্য হৈবে সিদ্ধি।

জানি অভিমান তুমি এৰিবাহা বিধি।।২২৩।।

কৰিলা তপস্যা যিবা দেখিলাহা মোক।

সমস্তে মোহোৰ কৃপা আক জানিয়োক।।

ব্ৰহ্মায়ে বোলন্ত মোৰ হৃদয়ৰ কথা।

অন্তৰ্য্যামী প্ৰভু তুমি জানাহা সৰ্ব্বথা।।২২৪।।

তথাপিতো নাথ মঞি এহি বৰ পাঞো।

তযু স্থূল সূক্ষ্ম ৰূপ জানিবাক চাঞো।।

যিমতে জগত স্ৰজা পালাহা সংহাৰা।

যিসৱ শক্তিয়ে নানা অৱতাৰ ধৰা।।২২৫।।

সিসৱ জ্ঞানক মোক দিয়োক মাধৱ।

জগত স্ৰজিৱো তেৱে কৰিয়া উৎসৱ।।

আৰ মোক এহি কৃপা কৰা ভগৱান।

জগত স্ৰজন্তে যেন নোহে অভিমান।।২২৬।।

ব্ৰহ্মাৰ প্ৰাৰ্থনা শুনি কৃষ্ণ নিগদতি।

চতুঃশ্লোকে ভাগৱত লোৱা প্ৰজাপতি।

জগতৰ পূৰ্ব্বে মঞি মাত্ৰ থাকো জান।

কাৰ্য্য কাৰণৰ কিছু নাছিলেক আন।।২২৭।।

মোক মাত্ৰ দেখিয়োক সৃষ্টিৰ মধ্যত।

দেখা শুনা মানে সৱে মঞি বিচাৰত।।

মই মাত্ৰ অৱশেষে থাকোহো অন্তত।

কুণ্ডল ভাঙ্গিলে যেন সোণা স্বৰূপত।।২২৮।।

অবস্তুক দেখাৱয় বস্তুক আৱৰি।

এহিসে মোহোৰ মায়া জানা নিষ্ঠ কৰি।।

নথাকিতো দেখি যেন চন্দ্ৰমা দুতয়।

থাকিতো ৰাহুক যেন কেহো নেদেখয়।।২২৯।।

এহিমতে মায়া আঁৰ কৰি ঈশ্বৰক।

আশাৰ বিষয় তাক দেখাৱৈ জীৱক।।

যেন মহা পঞ্চভূতে কৰিয়া নিবাস।

স্থাৱৰ জঙ্গম সদা কৰয় প্ৰকাশ।।২৩০।।

ময়ো সেহিমতে আছো জগতকে ব্যাপি।

তাৰ দোষ গুণে মোক নোছোৱে তথাপি।।

হেন মোক বিচাৰিবে সাধুৰ সঙ্গত।

জ্ঞান-বিজ্ঞান তেৱে হৈবেক বেকত।।২৩১।।

শ্ৰৱণ কীৰ্ত্তন মোৰ ৰহস্য ভকতি।

আকেসে কৰিবা মাত্ৰ বিৱক্ষা সম্প্ৰতি।।

যিটো তনু তযু আগে কৰিছো বেকত।

এহি মোৰ নিজৰূপ কৈলো স্বৰূপত।।২৩২।।

সৃষ্টি স্থিতি আদি মোৰ লীলা অনুপাম।

ব্ৰহ্মণ্য শৰণ্য আদি গুণ আৰো নাম।।

তযু আগে চাৰি শ্লোকে কৈলো ভাগৱত।

মোৰ আশীৰ্ব্বাদে সৱে হৌক কণ্ঠাগত।।২৩৩।।

সাৱধান মনে মোৰ ধৰা এহি মত।

শ্ৰৱণ কীৰ্ত্তন কৰা লোকত বেকত।।

কৰিয়ো প্ৰচাৰ এহি ভাগৱত গ্ৰন্থ।

লোকত বিদিত হৌক মোৰ ভক্তিপন্থ।।২৩৪।।

কৰায়ো ভকতি মোৰ আজ্ঞা শিৰে ধৰি।

অনায়াসে যাইবে তেৱে সংসাৰক তড়ি।।

মোৰ বাক্য ধৰা মাত্ৰ কৰি একচিত্ত।

প্ৰজা স্ৰজন্তেয়ো তেৱে নুহিবা মোহিত।।২৩৫।।

এহি কথা ৰাজাত কহন্ত মুনি শুকে।

ব্ৰহ্মাক আদেশ কৃষ্ণে কৰিলা উৎসুকে।।

প্ৰেমভাৱে বিধি ৰহি আছা সিটো স্থান।

লোক সমে কৃষ্ণে তৈতে ভৈলা অন্তৰ্দ্ধান।।২৩৬।।

কৃষ্ণক নেদেখি ব্ৰহ্মা ভৈলা প্ৰেমে আউল।

কৃষ্ণ কৃষ্ণ বুলি গেড়িয়ান্ত যেন বাউল।

এখনে আছিলা দেখা দিয়া মোৰ স্বামী।

কৈক গৈলা ঐ বন্ধু হেৰা মৰো আমি।।২৩৭।।

আউৰ নেদেখিবো সিটো চন্দ্ৰমা বদন।

হৰি হৰুৱাইলো মোৰ ধিকতো জীৱন।।

হে কৃষ্ণ স্বামী মোক দিয়ো দৰিশন।

এহি বুলি শোকে ব্ৰহ্মা কৰন্ত ক্ৰন্দন।।২৩৮।।

পাচে কতো বেলি ধৈৰ্য্য কৰিলন্ত মন।

অদৃশ্য মূৰ্ত্তিক ধৰি কৰিলা বন্দন।

কৃষ্ণ আজ্ঞা শিৰে ধৰি কৰিয়া যতন।

অনন্তৰে স্ৰজিলন্ত নানা প্ৰজাগণ।।২৩৯।।

পদ্ম কলপত পায়া মহাভাগৱত।

কৰিলা বেকত আৰু ভকতি লোকত।।

এহিমতে আনন্দতে সিটো কল্প গৈলা।

বৰাহ কলপ আসি উপসন্ন ভৈলা।।২৪০।।

লোকক কৃপায়ে আসি নাৰদ মহন্ত।

প্ৰশ্ন কৰি ভাগৱত ব্যক্ত কৰিলন্ত।।

দশোটা লক্ষণ কহে মহাভাগৱত।

হৰিষে লভিলা মুনি ব্ৰহ্মাৰ মুখত।।২৪১।।

পৰম কৃপালু মুনি ভাগৱত পাই।

হৰিগুণ গাই আসিলন্ত পিতৃ ঠাই।।

বীণা ধ্বনি শুনি ব্যাস আনন্দিত ভৈলা।

নাৰদ আসিল দেখি আগবাঢ়ি গৈলা।।২৪২।।

প্ৰণামি আনন্দে নিজস্থানক আনিলা।

আসনে বৈসাই ৰঙ্গে ষড়ৰ্ঘে পূজিলা।।

তুষ্ট হুয়া আগে ঋষি কুশল পুছিলা।

পৰম কৃপায়ে পাচে ভাগৱত কৈলা।।২৪৩।।

নাৰদৰ বাক্য পিতৃ মনত ধৰিলা।

বাহ্ৰ স্কন্থ ভাগৱত প্ৰেমে নিবন্ধিলা।।

মোক পঢ়াৱন্ত মঞি কহিবো তোহ্মাত।

মহাপুৰুষ তুমি কিঙ্কৰ সাক্ষাত।।২৪৪।।

এহি বুলি শুকে ভাগৱত কৈবে লৈলা।

আঠ নৱ দুই অধ্যায়ৰ কথা গৈলা।।

নমো নমো কৃষ্ণ তযু অভয় চৰণে।

কায় মনে বাক্যে মঞি পশিলো শৰণে।।২৪৫।।

তোহ্মাৰ মায়ায়ে আমি নিজ কৰ্ম্ম গতি।

ভ্ৰমোহো যাৱত ইটো সংসাৰ সম্প্ৰতি।।

জন্মে জন্মে তাৱে তযু নিজ ভকতৰ।

মিলোক প্ৰসঙ্গ প্ৰভু দিয়া এহি বৰ।।২৪৬।।

ব্ৰহ্মা হৰ পুৰন্দৰ আদি দেৱগণে।

যিটো পদৰজ চিন্তি নপাৱে যতনে।।

হেন তযু পদে অখণ্ডিত ৰতি হৌক।

শ্ৰৱণ কীৰ্ত্তন ৰসে কদাপি নেড়োক।।২৪৭।।

শুনা সভাসদ পদ দ্বিতীয় স্কন্ধৰ।

একচিত্তে চৰণ চিন্তিয়ো গোৱিন্দৰ।।

আন ধৰ্ম্ম এড়ি লোৱা হৰি গুণনাম।

কৃষ্ণৰ কিঙ্কৰে কহে বোলা ৰাম ৰাম।।২৪৮।।